Στο Καϊκουρούσι, ένα μικρό χωριό χαμένο ανάμεσα στις πεδιάδες και τα βουνά της Κεράλα, ο Μπαχάζη ο μπογιατζής δεν είναι φυσικά κάποια εξέχουσα προσωπικότητα, σεβάσμια όπως ο Βισνού, ο ιερέας που από την αυγή μέχρι τη δύση συμβουλεύεται όλο το πάνθεον· ή όπως ο Ραμακρίσναν, ο πρώην ψιλικατζής που έγινε μεγιστάνας, ο οποίος έχει μια επιβλητική μεταλλική περίφραξη γύρω από το σπίτι του και μια εκπληκτική γραμμή ζωής στην παλάμη του· ή όπως ο Τσε Κούτι, ο ιδιοκτήτης του αποστακτηρίου που παράγει λικέρ ικανά να αφήσουν στον τόπο έναν ελέφαντα μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Ο Μπαχάζη είναι λιπόσαρκος, πάντα λερωμένος με μπογιές, με μάτια σαν πατομπούκαλα και μαλλιά δασιά και αγκαθωτά· κι όταν περνάει από τα σκοτεινά δρομάκια του χωριού, από τους πάγκους του τεϊοποτείου του Σανκάρ ή μέσα από το πλήθος που κατακλύζει την περιοχή γύρω από το ναό, κάποιος τον αποκαλεί Σαλεμένο Μπαχάζη και ψιθυρίζει ότι είναι έτσι εξαιτίας μιας ανεύθυνης γυναίκας, που του ράγισε
την καρδιά και τον έφερε στο Καϊκουρούσι. Κι όμως, ο Μπαχάζη έχει αυτό που κανένας άλλος άνθρωπος δεν έχει: την ικανότητα να κοιτάει στο μυαλό και στην καρδιά των άλλων, να ξορκίζει τους εφιάλτες και να θεραπεύει τις πληγές. Τις αρετές του αυτές γνωρίζει ο Μουκουντάν, ο γιος ενός από τους προύχοντες του χωριού. Ο Μουκουντάν δεν ήξερε πού αλλού να πάει και γύρισε στο Καϊκουρούσι, στο μέρος από το οποίο προσπάθησε να ξεφύγει όλη του τη ζωή, και τώρα βρίσκεται εκεί να παλεύει με τα τρομερά φαντάσματα του παρελθόντος.